Živojin Mišić rođen je 7. jula 1855. godine, po starom kalendaru ili 19. jula po novom kalendaru u Struganiku, selu u opštini Mionica.
Bio je učesnik svih srpskih ratova u periodu od 1876. godine do 1918. godine i vođa srpske vojske u Prvom svetskom ratu. Komandovao je Prvom armijom u Kolubarskoj bici, a prilikom proboja Solunskog fronta bio je načelnik Vrhovne komande.
Rodio se u porodici Mišić kao trinaesto dete.
Kada je navršio 6 godina bio je pastir. Osnovnu školu je započeo u Ribnici, a završio je u Kragujevcu. Zbog neprilika sa građanskom decom, koja su ga zadirkivala zbog seljačkog porekla, dosta je patio. Gimnaziju je završio u Beogradu i Kragujevcu. Nakon završene gimnazije upisuje se na Vojnu akademiju. Svaki raspust provodio je kod kuće na selu, gde je zajedno sa svojom braćom učestvovao u poljskim radovima.
Kao pitomac Artiljerijske škole učestvovao je u dva oslobodilačka rata protiv Turske u kojima je komandovao Kolubarskim bataljonom Valjevske brigade II klase, sa čime i počinje njegova duga karijera.
U Srpsko-bugarskom ratu 1885. godine, učestvovao je kao poručnik 5. puka Drinske divizije.
Od 1898. do 1904. predavao je strategiju na Vojnoj akademiji.
Pošto je smatran za previše bliskog dinastiji Obrenović…
Nakon Majskog prevrata bio je primoran da se penzioniše sa činom generalštabnog pukovnika. Međutim, tokom Aneksione krize 1909. godine je reaktiviran na lični zahtev načelnika Vrhovne komande, generala Radomira Putnika. Kao pomoćnik generala Putnika, Mišić je zajedno sa njim sastavio ratni plan za rat sa Austro-Ugarskom.
General Živko Pavlović je istakao za njega: U najtežim trenucima svojim optimizmom i čvrstinom karaktera održavao i samog Putnika u uverenju u dobar ishod operacija srpske vojske.
Iako je imao presudan uticaj i vešto vodio vojsku tokom Drugog balkanskog rata, po njegovom završetku opet je penzionisan.
Međutim…
Pred samo izbijanje Prvog svetskog rata, opet je reaktiviran i postavljen za pomoćnika načelnika štaba Vrhovne komande.
Tokom Kolubarske bitke, Mišiću je predata komanda nad Prvom armijom, tada u vrlo teškoj situaciji, da zameni njenog ranjenog i bolesnog komadanta generala Petra Bojovića. Najviše zahvaljujući njegovim ličnim naporima i znanju, Prva armija se od jedinice u rasulu pretvorila u formaciju sposobnu za borbu.
Mišić je insistirao (tada je to smatrano rizičnim) na dubljem povlačenju da bi se celoj srpskoj vojsci dalo vremena da se odmori i popuni zalihe, što je rezultovalo napuštanjem Beograda. Međutim, njegovo kockanje se isplatilo pošto je austrougarska vojska previše raširila svoje linije snabdevanja i teško je poražena u potonjem srpskom kontranapadu, koji je takođe započeo Mišić, a njegova armija je odigrala odlučujuću ulogu. Nakon ove bitke, jedne od najvećih u srpskoj istoriji, Mišić je unapređen u čin vojvode.
Kada je usledilo povlačenje srpske vojske preko Crne Gore i Albanije, Mišić je pratio srpsku vojsku –
Nakon njenog oporavka na Krfu, Mišić je komandovao Prvom armijom na Solunskom frontu (1916). Ta borba je zaustavila i naterala na povlačenje bugarsku vojsku u bici kod Gorničeva.
Pred kraj rata Mišić je postavljen za načelnika Vrhovne komande i komandovao je srpskom vojskom prilikom proboja Solunskog fronta u septembru 1918. godine.
Živojin Mišić je umro u Beogradu 20. januara 1921.
