Branislav Nušić rođen je 20. oktobra 1864. godine u Beogradu u uglednoj cincarskoj porodici kao Alkibijad Nuša. Svoje detinjstvo i period osnovne škole Nušić je proveo u Smederevu, gde se njegova porodica preselila nakon što je izgubila bogatstvo. Nako prve dve godine završene gimnazije u Smederevu, seli se za Beograd i maturira.
Sa 18 godina menja svoje ime u Branislav Nušić.
Diplomira prava na Univerzitetu u Beogradu 1884.godine.
Srpsko-bugarski rat ga zatiče na služenju redovnog vojnog roka, 1885. godine. Nakon rata objavljuje pesmu Dva raba, zbog koje će ga osuditi na dve godine robije, jer je pesma ismevala monarhiju i kralja Milana, koji se pojavio na sahrani jedne starije gospođe, majke pukovnika Dragutina Franšovića, ali nije našao za shodno da se pojavi i na sahrani velikog junaka majora Mihaila Katanića, koji je umro nekoliko dana kasnije.
/…/
Zatutnjaše sva četiri zvona
Povrveše kite i mundiri
Povrveše perjanice bojne
Povrveše bezbrojni šeširi
Svi majori debeli i suvi
Oficiri cela kita sjajna
Pukovnici, s orlom i bez orla
I još neko, ali to je tajna
Potmulo su udarala zvona
Udarala zvona iz budžaka
A i što bi da se čini dževa
Kad je pratnja srpskoga junaka
Srpska deco što množiti znate
Iz ovoga pouku imate:
U Srbiji prilike su take
Babe slave, preziru junake
Zato i vi ne mučite se džabe
Srpska deco postanite babe.
Međutim, pesma je postala predmet čaršijski veselih tema:
Pesma je izazvala smeh i naišla na odobravanje u Beogradskoj čaršiji. Čitala se za kafanskim stolovima, po ulicama, u grupama i pojedinačno. Međutim, kralj Milan je bio izuzetno nezadovoljan pojavljivanjem pesme, pa je Nušić bio optužen za uvredu njegovog veličanstva i osuđen prvo na dva meseca zatvora, a zatim mu je kazna povećana na dve godine zatvora.
Nušić stupa u državnu službu 1889. godine kao pisar konzula u Bitolju, gde se i ženi nekoliko godina kasnije.
Kao sekreter Ministarstva prosvete 1900.godine, Nušić se vraća u Beograd i tu, ubrzo, postaje dramaturg Narodnog pozorišta. Nekoliko godina kasnije, postaje i upravnik Srpskog narodnog pozorišta u Novom Sadu, da bi već nakon godinu dana napustio tu službu i vratio se za Beograd gde se bavio novinarstvom, pod pseudonimom Ben Akiba.
Vrativši se u Skoplje, osniva svoje pozorište 1913. godine.
Zemlju napušta sa vojskom Prvog svetskog rata i boravi u Italiji, Švajcarskoj i Francuskoj.
Nakon rata postaje upravnik Narodnog pozorišta u Sarajevu, a 1927. godine vraća se za Beograd.
Postaje redovan član Srpske kraljevske akademije 1933. godine.
Bio je jedan od naših najplodnijih pasaca s kraja 19. i s početka 20. veka. Ostao je poznat po svom upečatiljvom humoru, koji je još uvek aktuelan, te su njegove drame deo stalnog repertoara gotovo svih pozorišta u Srbiji.
Njegova najpoznatija dela: Hajduci, Gospođa ministarka, Sumnjivo lice, Narodni poslavik, Pokojnik, Autobiografija, Knez Ivo od Semberije…
Nušić je umro 19. januara 1938. godine u Beogradu.
