Banja Koviljača se nalazi u zapadnoj Srbiji, u regionu koji se naziva Podrinje, koje je ime dobilo po reci Drini . Priroda ovog regiona je bogata i raznovrsna.
Banja Koviljača je ime dobila po legendarnom Koviljkinom Gradu, čiji se tragovi i danas zapažaju.
Lokaciju Banje Koviljače odredili su mnogi elementi prirodne sredine od kojih su najvažniji Drina, koja se kod Malog Zvornika davno mogla prebroditi, Gučevo, šumovita planina koja je bila sklonište od neprijatelja, ravnica koja je omogućavala prehranu stanovništa i termomineralna voda koja je služila i koja i danas služi isceljenju bolesti.
Istorija Banje Koviljače
Arheološka istraživanja su pokazala da je prostor Banje Koviljače bio davno naseljen. Ima ostataka po kojima se zaključuje da je tu bilo veliko rimsko naselje Genzis. U srednjem veku, pod zidinama Koviljkinog grada, narod je masovno pohodio izvore lekovite vode. Iz tog perioda i potiče prvi pisani dokument (1533), gde se Banja spominje kao seosko naselje u nahiji Bohorina.
U XVIII veku bogati Turci iz Mačve i Podrinja dolazili su na izlete u ovaj kraj. Postoje podaci da su Turci “zvorničani” 1720. godine sagradili jedan objekat-kupatilo za lečenje žena, kao i da je i pre toga korišćeno lekovito blato.
Banja Koviljača se nekada u narodu nazivala Smrdan-Bara ili Smrdan-Banja zbog smrdljive bare koja je bila tu gde je sumporovita voda sama izbijala na površinu i godinama i vekovima, u ritu, stvorila prirodno crno sumporovito blato, odakle je izbijao i širio se smrad na “zapaljen barut” ili “trula jaja”- na sumporvodonik.
Preko naselja Smrdan, tj. preko izvorišta termomineralne vode vodio je karavanski put i postoji predanje da su lekovitost Smrdljive Bare otkrili pratioci jednog karavana, koji su morali da ostave svog iznemoglog i ranjavog tovarnog konja. Konj je jedva hodao, padao je od iznurenosti i valjao se u crnom mulju i blatu i ležao u toploj sumporovitoj vodi. Kada se karavan vraćao našli su svog konja izlečenog kako pase travu. Tako je lekovitost banje otkrivena.
