Sveti Sava rođen je 1169. godine kao najmlađi sin velikog župana Stefana Nemanje. Rođen je kao Rastko Nemanjić. Kada je napunio 15 godina, otac mu je dao na upravljanje Zahumlje, međutim, Rastko je pobegao na Svetu Goru, gde se i zamonašio. Veliki župan sledio je kasnije primer svog najmlađeg sina, pa je i sam postao monah. Njih dvojica podigli su srpski manastir Hilandar na Svetoj Gori.
Nakon smrti Stefana Nemanje (Svetog Simeona) dolazi do svađe između Savine braće oko prestola. Sveti Sava se tada vraća u Srbiju, miri zavađenu braću i započinje svoj prosvetiteljski rad.
Sveti Sava se trudio da svojim sunarodnicima približi osnovne verske i svetovne poruke.
Sem što je mirio svoji braću, Sveti Sava je mirio i Srbe sa okolnim susedima.
Od Vaseljenske patrijaršije u Nikeji, Sveti Sava 1219. godine uspeva da izbori autokefalnost srpske crkve, sa statusom samostalne arhiepiskopije. Vaseljenski patrijarh Manojlo I Carigradski imanuje Svetog Savu za prvog srpskog arhiepiskopa. Stvarajući tako srpsku crkvu, kroz to je stvarao i srpsku državu i kulturu.
Sveti Sava je nekoliko puta putovao u Palestinu. Godine 1236. na povratku sa jednog od putovanja iz Svete zemlje, Sveti Sava je umro u tadašnjoj bugarskoj prestonici, Trnovu. Kralj Vladislav je njegove mošti preneo u manastir Mileševu.
Njegova najznačajnija pisana dela su: Žitije Svetog Simeona, Karejski tipik, Hilandarski tipik, Studenički tipik, Zakonopravilo.
U srpskom narodu Savin kult je bio toliko jak, da je posle jednog ustanka Srba protiv Osmanskoj carstva, 1594. godine, Sinan-paša naredio da se mošti Svetog Save spale. Na mestu gde je to učinjeno, na Vračaru u Beogradu, podignut je Hram Svetog Save.
Sveti Sava je srpskom narodu dao hrišćansku dušu, koja nije propala sa propašću srpske države.
Dan njegove smrti po gregorijanskom kalendaru 27. januar, obeležava se kao Savindan. Sveti Sava je zaštitnik svih škola i prosvetara, pa se Savindan ujedno obeležava i kao Dan prosvete.
