Petar Kočić rođen je 1877. godine u Stričićima kod Banja Luke.
Prve godine školovanja proveo je u manastiru Gomionica u kome je njegov otac bio iguman. Te prve godine Kočićevog školovanja biće ključne za njegov dalji razvojni put u formiranju ideala za koje će se kasnije boriti.
Ceo Kočićev život bio je prožet motivima borbe i slobode.
Zadojen vatrenim patriotskim osećanjem nacionalno ugroženih bosanskih i hercegovačkih Srba, Kočić je stalno bio zaokupljen mišlju o slobodi svog porobljenog naroda.
Petar Kočić je bolje nego ijedan pisac njegovog vremena tumačio i opisivao epohu koja je zahtevala ogromne žrtve od malobrojnih srpskih intelektualaca Bosne i Hercegovine ističući dobro naroda ne samo iznad ličnog dobra, nego i iznad najintimnijih stvaralačkih težnji.
Ostaće zapamčen njgov govor na Bosanskom saboru 1911. godine koji potpuno oslikava Kočićeve težnje
“Kada nas je narod izabrao za poslanike, mi smo se te časne i teške dužnosti primili sa voljom i nadom da ćemo u ovom saboru moći učiniti što bi bilo korisno po zemlju i narod (…) Pošto je svaki uspješan rad u granicama ovog žalosnog ustava nemogućan i iluzoran, mi vas pozivamo da svi zajednički stupimo u borbu za opšte interese zemlje, u borbu za proširenje ustavnih i građanskih sloboda, za promjenu ovog nakaznog izbornog konfensionalnog reda. To su zadaci na kojima moramo neumorno i istrajno raditi, jer smo se svi uvjerili da se sa današnjim ustavom ne može apsolutno ništa postići. Za današnji ovakav rad mi odbijamo svaku odgovornost od sebe i opominjemo vas da ne zaboravite da pravi neprijatelj nije u nama, nego izvan nas.”
Ovakvim primerom hrabrosti, odlučnosti, čestitosti i moralnosti rodoljuba, političara i borca Petar Kočić je bio učitelj i vaspitač revolucionarnog pokreta Mlada Bosna.
Živeo je samo 39 godina. I dok su ga protivnici nazivali ludim i opasnim, pristalice su ispod glasa šaputale da je on propovednik društvene pravde i pisac srpskog narodnog ponosa. Savetovali su ga da ćuti, međutim, on to nije moga, već je celoga života pisao i govorio onako kako je mislio.
Narod ga je video kao svog prvaka, a država kao opasnog protivnika. Hapšen, gonjen, smatran za srpskog nacionalistu, u neprestanoj borbi uoči Prvog svetskog rata Kočić doživljava duševni rascep.
Obolelog pisca smestili su za vreme Prvog svetskog rata u beogradski “Dom za s uma sišavše”, prvu bolnica na Balkanu u kojoj su bili smešteni psihijatrijski bolesnici.
Ironično, priča kaže da je Petar Kočić u ovoj bolnici bio srećan. Govorio je da je tu “živi u slobodi” i da ne mora da gleda austrougarsku vojsku kako paradira njegovom domovinom.
Ako je tako, onda je tog 27. avgusta 1916. godine Doktorova kula u kojoj je izdahnuo Petar Kočić bila jedino slobodno mesto na celom Balkanu. Nažalost, bila je jedina sloboda koju je dočekao veliki pisac.
